سلام.
شاید این آخرین باری باشه که اینجا می نویسم. خیلی حرفا تو دلمه که نمی تونم بنویسم یا به کسی بگم، انگار قرار نیست که من روی خوشی رو ببینم،همش باید زجر بکشم و غصه بخورم و نگران باشم و هزار درد دیگه. نمی گم مقصر نیستم، ولی واقعآ بعضی هاش از روی بد شانسی. حتی دوستامم دیگه تو این همه بد بیاری من موندن. دوستای خوب زیاد دارم که خیلی سعی میکنن کمکم کنن، ولی با این وجود هیچ کس حال منو نمیفهمه و نمی دونه چی تو دل من میگذره. خیلی فکر کردم، یه تصمیماتی هم گرفتم، شاید یه کارایی کردم. چون بعضی از حرفها و کارهارو دیگه نمی تونم تحمل کنم،به روی کسی هم نمی آرم، آخه آدم از بعضی ها یه انتظار دیگه ای داره. ولی خب هر کس یه ظرفیتی داره و تا یه حدی می تونه خوب باشه.........
به هر حال الان وبلاگم تنها جایی بود که می تونستم یه مقدار از حرفامو توش بزنم. تا حالا هم هر چی توش نوشتم همش به عشق یه نفر بوده که همه دنیای من بوده و هست. اگه یه روز دوباره بخوام توش بنویسم، بازم به خاطر خودشه..........
--------------------------------------------------------------
از همه دوستای خوبی که اینجا پیدا کردم ممنونم که هیچ وقت تنهام نذاشتن. نسرین جوون عزیزم که خیلی کارا واسم کرده و همیشه همرام بوده،مخصوصآ این اواخر، نسی جوون نمی دونم چه جوری ازت تشکر کنم، امیدوارم بتونم جبران کنم. یه دوست دیگه هم دارم که بعید می دونم حرفای تو این وبلاگ رو ببینه و ازش خبر داشته باشه، ولی من همین جا ازش تشکر می کنم، که خیلی چیزا ازش یاد گرفتم. و یه جورایی اکثر رفتارهام به خاطر حرفاش تغییر کرده. من تا الان بیشتر کارهایی رو که انجام میدادم به خاطر یه وجود عزیز بوده (که البته از این به بعدم همین طوری خواهد بود. ولی یه جور دیگه که فکر کنم بیشتر بپسنده) وبه خاطر همین خیلی چیزا رو در نظر نمی گرفتم. ولی اون خیلی از چیزایی رو که من به خاطر عشقم از یاد برده بودم رو به خاطر عشقم به من یادآوری کرد. من هیچ وقت این لطفشو فراموش نمی کنم.
بازم از همه ممنونم... (بهتون سر می زنم)